Η 19η Απριλίου είναι η επέτειος θανάτου του ποιητή και φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα. Του υπέρμαχου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ενός από τους πρώτους που ύψωσαν την φωνή τους, κατά της κλοπής των Γλυπτών του Παρθενώνα από τον Έλγιν.
Η μνήμη του Λόρδου Βύρωνα, παραμένει ζωντανή και το μήνυμα του διαχρονικό. Αγωνίσθηκε και θυσιάστηκε για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας και ταυτόχρονα απέδιδε στον εαυτό του τον τίτλο «πολίτης του κόσμου», συνδυάζοντας τον φιλελληνισμό με την υπεράσπιση οικουμενικών αξιών.
Ο Λόρδος Βύρωνας γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 22 Ιανουαρίου 1788 (ένα χρόνο πριν τη Γαλλική Επανάσταση). Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας έτυχε πολύ καλής μορφώσεως και από νεαρής ηλικίας έδειξε το μεγαλοφυές του ταλέντο. Ήταν Άγγλος ποιητής, από τους σημαντικότερους της εποχής του και ο γνωστότερος και ο πλέον ενθουσιώδης των φιλελλήνων.
Κληρονόμησε τον τίτλο του Λόρδου το 1798 και το 1809 μπήκε στη Βουλή των Λόρδων, αφού ενηλικιώθηκε. Από τότε ως το θάνατό του στο Μεσολόγγι (18-4-1824) μεσολάβησαν μόλις 15 χρόνια που στη διάρκειά τους ο Μπάϊρον μεγαλούργησε ποιητικά, αλλά και πολιτικά επιτέλεσε σπουδαίο έργο, δρώντας το μεγαλύτερο διάστημα στο εξωτερικό.
Ανήσυχη φύση και χαρακτηριστικός φορέας των ιδεωδών της εποχής του, άρχισε τις περιοδείες και τις περιπλανήσεις του στις χώρες της Ευρώπης (Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα, Τουρκία ).
Η Ελλάδα αιχμαλώτισε το νου και τη καρδιά του. Στην Αθήνα σχετίστηκε με τη κόρη του Θεοδώρου Μακρή, την Θηρεσία. Την ερωτεύτηκε παράφορα και της έγραψε το γνωστό ποίημα του” Κόρη των Αθηνών ” (1809).
Ύστερα περιόδευσε στην Τουρκία και κατάφερε να διασχίσει τον Ελλήσποντο (Μάιος 1810 ), παρά την εκ γενετής ελαφρύ χωλότητά του.
Το 1812 μιλώντας στη Βουλή των Λόρδων τάχθηκε υπέρ των δικαιωμάτων των Καθολικών, που τα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Καίμπριτζ απαγόρευαν τότε την εισαγωγή τους αν δεν υπέγραφαν δήλωση ότι ασπάζονται το Αγγλικανικό δόγμα.
Επίσης, σε ομιλία στην ιδία Βουλή υπήρξε καταπέλτης εναντίον νομοσχεδίου (το οποίο μόνο αυτός καταψήφισε), που προέβλεπε την θανατική ποινή για τους εξεγερμένους κλωστοϋφαντουργούς του Νότιγχαμ (τους γνωστούς «Λουδίτες»), οι οποίοι κατέστρεφαν τις μηχανές που τους οδηγούσαν στη μαζική ανεργία και εξαθλίωση. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ομιλία του εκείνη διδάσκεται και σήμερα στα Βρετανικά σχολεία.
Το 1816 εγκατέλειψε την Αγγλία ύστερα από τη διάλυση του γάμου του με την ΄Αννα Ισαβέλλα Μίλμπαγκ. Εγκαταστάθηκε κατ’ αρχήν στην Ελβετία και έπειτα στην Ιταλία, όπου ένθερμα υποστήριξε την φιλελεύθερη κίνηση των Ιταλών πατριωτών.
Το 1823 με πρόσκληση του Μαυροκορδάτου, φτάνει στην Ελλάδα, για συμμετοχή στον αγώνα. Πηγαίνει στο Μεσολόγγι και ασχολείται με την οργάνωση στρατιωτικών σωμάτων, ξοδεύοντας αρκετά λεφτά από την περιουσία του. Οι δοκιμασίες όμως και οι κακουχίες επιδείνωσαν την κατάσταση της ήδη κλονισμένης υγείας του. Στις 19 Απριλίου 1824 πέθανε από πυρετό στο Μεσολόγγι. Ο Σολωμός, συμμετέχοντας στο γενικό πένθος, συνθέτει μακρά ωδή στον θάνατό του.
Σύμφωνα μ’ έναν από τους κορυφαίους βιογράφους του, τον Γάλλο ακαδημαϊκό Αντρέ Μωρουά, ο Μπάϊρον «φανταζόταν κιόλας τον εαυτό του αρχηγό ενός στρατεύματος και προστάτη των αδικημένων σ΄ όλο τον κόσμο», όταν θα απελευθερωνόταν η Ελλάδα.
Από τα έργα του Μπάϋρον πιο γνωστά είναι, οι εκτενείς ποιητικές συνθέσεις ” Τσάιλντ Χάρολντ “, ” Δον Ζουάν ” και ” Μάνφρεντ “.
Η διαχρονικότητα των μηνυμάτων του Μπάϊρον ώθησε το Σύνδεσμο Μπάιρον για το Φιλελληνισμό και τον Πολιτισμό να προτείνει την ιδέα να οριστεί η επέτειος του θανάτου του.
Ύστερα από σχετική πρόταση του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων κ. Δημήτρη Σιούφα προς τον αρμόδιο Υπουργό Εσωτερικών κ. Προκόπη Παυλόπουλο, η 19η Απριλίου καθιερώθηκε, με Προεδρικό Διάταγμα το 2008, ως «Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης».
